|
ต้นลำพู
ชื่อวิทยาศาสตร์ : Sonneratia caseolaris
(L.) Engl.
วงศ์ : Sonneratiaceae
ลักษณะทางพฤกษศาสตร์ :
เป็นไม้ยืนต้น ขึ้นอยู่ชายเลนที่น้ำท่วมถึง
มีรากงอกขึ้นเหนือพื้นดิน ลำต้นสูง ๑๐-๒๕ เมตร ทรงพุ่ม
กิ่งก้านห้อยย้อยลง ใบ เดี่ยว ออกตรงข้ามกันเป็นคู่ขนานอย่างน้อย ๕
คู่ กว้าง ๐.๔ -๐.๖ เซนติเมตร ยาว ๐.๕-๑๑ เซนติเมตร รูปมนไข่
ปลายแหลม โคนใบสอบขอบเรียบ เนื้อหนาสีเขียวเป็นมัน ท้องใบสีอ่อน
ดอก ออกเป็นช่อติดก้านสลับใบและปลายกิ่ง บานห่อ ๔-๗ เซนติเมตร
กลีบรองดอกสีเขียวอ่อน กลีบดอกขาวลายสีม่วงแดงเข้ม ปลายแยกแหลมเป็น
๖ กลีบ บาง ร่วงง่าย เกสรผู้เส้นขาวจำนวนมาก ผล
กลมแป้นสีเขียวคล้ายลูกจันทร์ ขยายพันธุ์ด้วยเมล็ด
ประโยชน์ : ไม้ลำพู ต้น ราก
ใช้ทำจุกขวด ภาชนะปิดฝาโอ่ง ไห
ที่มีคุณค่ามากมาก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นวัสดุอื่นแทน
จึงทำให้ต้นลำพูหมดค่าขาดการดูแลขยายพันธุ์
ต้นลำพูยังป้องกันพื้นตลิ่ง กันน้ำเซาะได้ดี
และดูดซึมน้ำเสียเป็นน้ำดีด้วย
* ส่วน ลำแพน (Sonneratia
alba J.Sm.)
อยู่ในวงศ์ Sonneratiaceae
ภูเก็ต เรียก ปาด สตูลเรียก รำป๊าด
นราธิวาสเรียก บูแม
* ลำภู ในร่าย ๒ "ไม้ลำภูลำแพง"
ลำภูนี้ปัจจุบันคือ ลำพูป่า ชื่อวิทยาศาสตร์คือ
Duabanga grandiflora (Roxbex
DC.) Walp. เป็นไม้อยู่ในวงศ์เดียวกับลำพู คือ
Sonneratiaceae
มีชื่อพื้นบ้านเรียกอยู่มากมาย อาทิ กระดังงาป่า (กาญจนบุรี)
กาปลอง (ชอง-จันทบุรี) กาลา คอเหนียง (เชียงใหม่) ขาเขียด
(ชุมพร) ลำพูขี้แมว (ระนอง) ลำพูควน (ปัตตานี) ลำแพน (ตรัง)
ลำแพนเขา (พังงา) สะบันงาช้าง (แพร่)
|
