กะตังใบ
ชื่อพื้นเมือง
: กะตังใบ (กรุงเทพมหานคร,
จันทบุรี, เชียงใหม่),
คะนางใบ (ตราด), ช้างเขิง (เงี้ยว),
ดังหวาย (นราธิวาส),
ตองจ้วม ตองต้อม (ภาคเหนือ),
บังบายต้น (ตรัง)
ชื่อวิทยาศาสตร์ : Leea
indica (ฺBurm.f.) Merr.
ชื่อวงศ์ : LEEACEAE
ชื่อสามัญ : -
ลักษณะ : ไม้พุ่มหรือไม้ต้นขนาดเล็ก
สูง 2-10 ม. ใบประกอบแบบขนนกสองถึงสามชั้น
ขนาดใหญ่ เรียงสลับ
หูใบรูปไข่กลับ
เห็นชัดเจนขณะใบยังอ่อน
และร่วงง่ายเมื่อใบแก่เหลือไว้เฉพาะรอยแผลรูปสามเหลี่ยม
ใบย่อยรูปรี รูปไข่
หรือรูปขอบขนาน
ปลายแหลม
โคนแหลมเล็กน้อยหรือมน
ขอบจักแหลม ช่อดอกใหญ่
ดอกเล็ก
สีขาวอมเขียวหรือขาวอมเหลือง
กลีบเลี้ยงติดกันเป็นรูปถ้วย
ปลายแยกเป็น 5 กลีบ
กลีบดอกส่วนล่างติดกัน
ส่วนบนแยกเป็นกลีบเรียว
5 กลีบ เกสรเพศผู้ 5 อัน
รังไข่มี 6 ช่อง ผลกลม
ด้านบนแบน เมล็ดรูปไข่
ประโยชน์ :
ในมาเลเซียใช้แก้อาการคันตามผิวหนัง
อินโดนีเซียใช้พอกศีรษะแก้ไข้
อินเดียใช้ใบแก้เวียนศีรษะ
รากแก้บิดและท้องร่วง
ไทยใช้รากเป็นยาขับเหงื่อ
ระงับความร้อน
แก้ไข้ครั่นเนื้อครั่นตัว
ปวดเมื่อยตามร่างกาย
โทษ : -