ชมพูเชียงดาว

ชื่อพฤกษศาสตร์: Pedicularis siamensis Tsoong

วงศ์ : SCROPHULARIACEAE

ไม้ล้มลุก ประเภทพืชเบียนของพืชจำพวกหญ้า สูง 40-60 เซนติเมตร ใบเดี่ยว ออกตรงข้ามเป็นคู่ หรือเป็นวงรอบต้น แผ่นใบคล้ายใบเฟิร์น รูปขอบขนานแกมรูปไข่ มีหย้กเว้าลึกเกือบถึงเส้นกลางใบ ขอบใบจักถี่ ผิวใบด้านบนมีประขาว ด้านล่างเป็นนวลแป้งขาว ก้านใบสั้น ดอก สีชมพูแกมม่วง ออกเป็นช่อสั้นตามซอกใบ ไม่มีก้านดอก กลีบรองดอกติดกันเป็นถ้วย กลีบดอกติดกันเป็นหลอดยาว ตอนปลายเป็นจงอยโค้งแหลม กลีบล่างแผ่กว้างแยกเป็น 3 แฉก แผ่นกลางกลมมน แผ่นข้างรูปรี ผล เป้นกระเปาะ แข็ง รูปไข่ มีกลีบรองดอกหุ้มตอนปลายเป็นหยักแหลม

เขตกระจายพันธุ์และนิเวศวิทยา : พบเฉพาะภาคเหนือของไทย (จังหวัดเชียงใหม่) ขึ้นเป็นกลุ่มแทรกปะปนกับกอหญ้าและไม้พุ่มเตี้ยๆ ที่ระดับความสูง 1,800 - 2,100 เมตร

สถานภาพ : พืชถิ่นเดียวและพืชหายาก